Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ
Ἀδελφοί ,
Εἶναι γεγονός παραδεκτό, καθώς τό λέει καί τό Εὐαγγέλιο,
ὃτι οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί πού εἶναι βαπτισμένοι στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι
σέ πλεονεκτικότερη θέση σέ σχέση με τούς
μή βαπτισμένους ἀνθρώπους. Ὁ ἴδιος ὁ
Κύριός μας, Ἰησούς Χριστός, στέλνει τούς Ἀποστόλους Του σέ ὅλο τόν κόσμο
λέγοντάς τους: «...πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός και τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ
Ἁγίου Πνεύματος»(Ματθ.28,19). Εἴμαστε ὑποψήφιοι κληρονόμοι τῆς Αἰωνίου Βασιλείας. Ὅταν θά γίνει
ἡ κρίσις στήν Δευτέρα Παρουσία θά ἀκούσουμε γιά τους βαπτισμένους πού ἔζησαν τή
ζωή τους σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιο, το: «…δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου κληρονομήσaτε τήν ἠτοιμασμένην ὑμίν βασιλείαν ἀπό
καταβολῆς κόσμου»( Ματθ. 25,34). Ὅμως γιά νά εἴμαστε κληρονόμοι σέ μία περιουσία πρέπει νά ἔχουμε
τίτλους πού νά ἀποδεικνύουν το βαθμό συγγενείας. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει καί μέ
τήν σχέση μας μέ τόν Χριστό. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πολλοί ἀπό ἐμᾶς λέμε κάποιες
φορές το «Πάτερ ἠμῶν.....», ἀλλά δεν
πιστεύουμε στήν οὐσία ὅτι ὑπάρχει αὐτή ἡ
σχέση, δηλαδή, ὅτι ἔχουμε Πατέρα τόν Θεό. Οἱ ἄνθρωποι εἶναι δημιουργήματα τοῦ
Θεοῦ καί ὄχι παιδιά τοῦ Θεοῦ. Γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος παιδί τοῦ Θεοῦ,
χρειάζεται να Βαπτιστεῖ σύμφωνα μέ τό Εὐαγγέλιό Του. Στό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο
1,12 γράφει: «…ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοίς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοίς
πιστεύουσιν εἰς τό ὄνομα αὐτοῦ» .
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή του (4,5) λέει:
«…ἴνα
τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράση, ἴνα τήν
υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν».
Ἕνας πού εἶναι ἀβάπτιστος
καί δέν ἔλαβε τόν Ἰησοῦ Χριστό, πῶς
μπορεῖ νά εἶναι παιδί τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ δέν εἶναι ἀδελφός τοῦ Χριστοῦ; Ὁ Χριστός
λοιπόν εἶναι αὐτός πού δημιουργεῖ τήν συγγένεια. Εἴμαστε ἀδέλφια τοῦ Χριστοῦ
ἀπό τή στιγμή πού βαπτιστήκαμε στό ὄνομά Του: «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν
ἐνεδύσασθε»(Βλ.Ἀκολουθία Ἁγίου Βαπτίσματος, ἔκδ. «Ἀποστολικής Διακονίας»(ἔκδ.Η΄2005,σ.69), ἀκούγεται στή βάπτιση. Καί ἀφοῦ κατά
χάριν εἴμαστε ἀδέλφια τοῦ Χριστοῦ, κάτ᾿ ἐπέκτασιν εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ. Ὁ φυσικός
κληρονόμος τῆς Βασιλείας τῶν ουρανῶν εἶναι ὁ Χριστός. Ἐμεῖς εἴμαστε
συγκληρονόμοι. Θά μᾶς παρουσιάσει ὁ Χριστός λοιπόν στόν Πατέρα σάν τά μικρά Του ἀδέλφια, διότι λέει
τό Εὐαγγέλιο: «…οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα, εἰ μή δί ἐμοῦ»( Ιωαν. 14,6 ).
Ὁ Χριστός ἦλθε στή γῆ γιά νά κάνει τόν ἄνθρωπο ἀπό
χωματένιο, πνευματικό. Θέλει νά βάλει στό αἷμα τοῦ Ἀδάμ τό δικό Του Αἷμα. Εἶναι
ἀπαραίτητο νά κοινωνοῦμε τόσες φορές τό Αἷμα
τοῦ Χριστοῦ ὥστε νά ἀλλάξουμε τό αἷμα τοῦ Ἀδάμ πού ἔχουμε μέσα μας, μέ τό δικό
Του Αἷμα. Δυστυχῶς κάποιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί μή γνωρίζοντας , ἀπό ἄγνοια ,
κοινωνοῦν συνήθως τίς μεγάλες γιορτές, για χρόνια πολλά καί γιά τό καλό. Ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι τροφή τῆς ψυχῆς καί πρέπει νά εἶναι καθημερινή. Ἀλίμονο στούς ἀνθρώπους πού
στέκονται ἀπό μακριά καί βλέπουν τό Μυστήριο παίρνοντας στό τέλος τό ἀντίδωρο, τόν
«μάρτυρα κατηγορίας». Σ᾿αὐτούς πού
παίρνουν ἀντίδωρο ὁ ἱερέας λέει: «εὐλογία
Κυρίου καί ἔλεος…» ἐνῶ σ᾿αὐτούς πού κοινωνοῦν, ὁ ἱερέας λέει: «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν τήν αἰώνιον».
Τό ἀντίδωρο δέν σώζει, τό δῶρο, ἡ Θεία Κοινωνία σώζει. Μετά τή Θεία
Κοινωνία ψάλλουμε τό: «εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν πνεῦμα
ἐπουράνιον». Τό φῶς εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.
Γιά να κοινωνοῦμε πρέπει νά κάνουμε κατάλληλη προετοιμασία,
ἀρχῆς γενομένης ἀπό τήν ἐκκοπή τῆς ἁμαρτίας. Πρέπει νά μετανοοῦμε εἰλικρινά, νά
ἐξομολογούμεθα τίς ἁμαρτίες μας κάτω ἀπό τό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ μας.
Πολλοί Χριστιανοί μας πού φοιτοῦν στήν Λειτουργία, ἀντί νά εὐλογηθούν,
δέχονται κατάκριμα καί τούτο διότι, εἴτε δέν μεταλαμβάνουν τό Σῶμα καί τό Αἷμα
τοῦ Χριστοῦ ὅταν ὁ λειτουργός κάνει τήν πρόσκληση στό «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης
προσέλθετε», περιφρονῶντας τά τίμια δῶρα τῆς Ἁγίας Τραπέζης, εἴτε
μεταλαμβάνουν ἀναξίως προσερχόμενοι στό Ἅγιο Ποτήριον χωρίς νά ἔχουν μετανοήσει
ἀπό τίς ἁμαρτίες τους μέ συντριβή καρδίας καί ἐξομολόγηση.
Ἀντί νά ἀνανεωθοῦν καί ἁγιασθοῦν βλάπτονται καί στή ψυχή
καί στό σῶμα, καθῶς μᾶς προειδοποιεῖ ὁ Ἀπ. Παῦλος: «..ὁ γάρ ἐσθίων καί πίνων ἀναξίως
κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει, μή διακρίνων το σῶμα τοῦ Κυρίου. Διά τοῦτο ἐν
«ὑμῖν πολλοί ἀσθενείς καί ἄρρωστοι καί κοιμῶνται ἱκανοί»(Α΄ Κορινθίους 11,29-30).
Τό πόσο τακτικά θα κοινωνοῦμε θά μᾶς τό καθορίσει ὁ πνευματικός μας.
Κάνοντας κανείς καλά ἔργα, δέν ἐξασφαλίζει τόν παράδεισο, ὅπως
πολλοί, λανθασμένα νομίζουν. Χρειάζονται δύο πράγματα γιά τήν σωτηρία μας, τά καλά
ἔργα γιά τήν θέση στόν παράδεισο καί τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ γιά τήν
εἴσοδο στόν παράδεισο.
Τά ἔργα τοῦ ἀνθρώπου εἶναι οἱ ἀποσκευές πού ἔχει κάποιος στό
ταξίδι. Ἀλλά γιά νά ταξιδέψει πρέπει νά ἔχει εἰσιτήριο καί τό εἰσιτήριο εἶναι
τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ.
Δίχως εἰσιτήριο δέν μπορεῖ νά ταξιδέψει κανείς ἔχοντας μόνο
ἀποσκευές, δηλαδή μόνο τά καλά ἔργα. Ὁ
φαρισαῖος εἶχε ἀποσκευές ἀλλά δέν ταξίδεψε, ἐνῶ ὁ τελώνης δίχως ἀποσκευές
ταξίδεψε .
Στό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο
6,54 γράφει: «… ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα, ἔχει ζωήν αἰώνιον καί
ἐγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα». Ἐπίσης στον στ.53 λέει:«..ἐάν
μή φάγετε τήν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, καί πίητε αὐτοῦ τό αἷμα, οὐκ ἔχετε
ζωήν ἐν ἑαυτοῖς». Καί στόν
στ.56 λέει: «ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα, ἐν ἐμοί μένει, κἀγώ ἐν
αὐτῷ».
Δυστυχῶς πολλοί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί δέν κοινωνοῦν συχνά το
Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά μήν ἔχουν πνευματική πρόοδο.
Ρώτησαν τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, κάθε πότε νά κοινωνοῦμε; Καί ὁμολόγησε
ὁ Ἅγιος: «Εἶσαι ἕτοιμος; Ἔχεις καθαρή καρδιά; Κοινώνα κάθε μέρα! Ἄν δέν εἴσαι
ἕτοιμος οὔτε τό Πάσχα νά κοινωνήσεις. Διότι καί ὁ Ἰούδας τό Πάσχα
κοινώνησε καί κατεκρίθη. Εἶναι δυνατόν
νά εἶσαι δύο φορές τό χρόνο ἄξιος καί τόν ὑπόλοιπο χρόνο νά εἶσαι ἀνάξιος;».
Τήν περίοδο τῆς Μεγάλης τεσσαρακοστῆς γινόταν λειτουργίες
μόνο Σάββατο καί Κυριακή. Ἡ Ἐκκλησία σάν φιλόστοργη μάνα, ἀπό ἀγάπη ὁρμώμενη,
θέσπισε νά γίνονται οἱ λειτουργίες τῶν προηγιασμένων, ἐνδιάμεσα στή βδομάδα, μέ
ἀπώτερο σκοπό νά προσέρχονται οἱ πιστοί στή Θεία Κοινωνία τακτικότερα. Ἄν δέν
ὑπῆρχε αὐτή ἡ ἐπιτακτική ἀνάγκη τῆς συχνῆς Θείας Κοινωνίας δέν θά ὑπῆρχε λόγος
νά κάνουμε τίς λειτουργίες τῶν προηγιασμένων.
Ὁ Μέγας Βασίλειος,
σέ μία ἐπιστολή του «Προς Καισαρίαν πατρικίαν περί κοινωνίας», λέει τά
ἑξῆς: «Εἶναι καλό καί ὠφέλιμο νά κοινωνεῖς καθημερινά καί νά μεταλαμβάνεις τό
Ἅγιο Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, γιατί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός σαφῶς μᾶς λέει:
«ὅποιος τρώει τήν σάρκα μου καί πίνει τό αἷμα μου ἔχει ζωή αἰώνια». Ἐμεῖς
παίρνουμε τή Θεία Κοινωνία, συνεχίζει ὁ Ἅγιος, τέσσερις φορές τήν ἑβδομάδα, τήν Κυριακή, τήν Τετάρτη, τήν Παρασκευή καί τό Σάββατο. Κοινωνοῦμε ἀκόμη καί τίς «ὑπόλοιπες
ἡμέρες τῆς ἑβδομάδος, σέ περίπτωση πού ἑορτάζει ἡ μνήμη κάποιου ἁγίου»( περικοπῆ ἀπό τήν
93η ἐπιστολή τοῦ Βασιλείου Ε.Π. 32, 484).
Οἱ ἴδιοι οἱ Δαίμονες, χωρίς νά θέλουν, ὁμολόγησαν τήν
ὠφέλεια πού χαρίζει ἡ Θεία Κοινωνία. Ὅταν ρωτήθηκαν λοιπόν, ἀπό τόν Ἅγιο Ἰωάννη
τόν Βοστρινό, ἄνθρωπο πού εἶχε τήν ἐξουσία κατά τῶν ἀκαθάρτων πνευμάτων, ποιά
πράγματα φοβοῦνται περισσότερο, ἀπάντησαν ὅτι φοβοῦνται, τό Βάπτισμα, τόν Τίμιο
Σταυρό καί τή Θεία Κοινωνία. Κι ὅταν πάλι ρωτήθηκαν, ποιό φοβοῦνται
περισσότερο, ἀπάντησαν: « Ἄν διατηρούσατε
καλά αὐτό πού μεταλαμβάνετε, κανένας ἀπό ἐμᾶς δέν θά μποροῦσε νά βλάψει κάποιον ἀπό τούς χριστιανούς».
Οἱ Θεῖοι Ἀπόστολοι καί Ἅγιοι Πατέρες στίς διδασκαλίες τους
παρακινοῦν τούς χριστιανούς , πού ἔχουν εὐλογία ἀπό τόν πνευματικό τους, νά
μεταλαβαίνουν πολύ συχνά τά Θεία Μυστήρια, διότι ὅσο ἀργοπορούν καί δέν
μεταλαβαίνουν, τόσο περισσότερο κυριεύονται ἀπό τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες. Μέ τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας γινόμαστε κοινωνοί καί συμμέτοχοι τῆς Ζωῆς, τῆς Θυσίας καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί ἔχουμε πλέον ἀπό τόν παρόντα βίο, ζωή
αἰώνια.
Συνεπῶς, συνιστᾶται ἡ συχνή Θεία Κοινωνία, πράγμα πού ἦταν
κανόνας στήν ἀρχαία Ἐκκλησία, ὅπου οἱ πιστοί κοινωνοῦσαν κάθε μέρα. Ἔτσι ἐξηγεῖται
γιατί στά πρῶτα χρόνια τοῦ χριστιανισμοῦ εἴχαμε πλῆθος Ἁγίων καί Μαρτύρων. Ὁ
κοινωνῶν ἀξίως, λαμβάνει δωρεές τοῦ Ἀγίου Πνεύματος, ἀγάπη , χαρά, εἰρήνη,
πίστη, ἐγκράτεια κ.λ.π.
Ἔτσι Γευόμεθα ἕνα
μέρος τοῦ Παραδείσου ἀπό αὐτή τή ζωή, καί τήν ἐλπίδα τῆς αἰωνίου Βασιλείας τῶν
Οὐρανῶν, Ἁμήν!
Ἐκ τῆς Ἱεράς Μονῆς Ἁγίας Σκέπης
Παραπόταμος
Ροδόπολη – Σερρῶν
